Tears Ravi×ken

แจฮวานลุกขึ้นถอดเสื้อนักศึกษาที่กำลังชื้นออกจากตัวด้วยมืออันสั่นเทา ความกลัวถ่าโถมเข้าหาแต่ก็ไม่อยากทิ้งให้อีกคนต้องจมกับตัวเอง จมกับความเสียใจและสายตาที่แว๊บหนี่งแจฮวานเห็นว่ามันเหมือนกับคนที่กำลังจะร้องไห้
รู้ว่ามันเป็นความคิดที่โง่มาก แต่คนอย่างเขาคงทำอะไรดีๆให้มากกว่านี้ไม่ได้แล้วล่ะ ที่ทำอยู่ก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะดีไหม




มือเล็กปลดเข็มขัดออกกำลังจะก้มลงถอดกางเกงแต่ก็โดนอีกคนผลักอย่างแรงจนหลังกระแทกนอนราบลงไปกับโซฟา มือหนาของอีกคนก็เข้ามาดึงกางเกงชั้นนอกและในออกไปจากตัวไม่ทันให้แจฮวานได้เตรียมใจ




ผิวขาวเนียนเรียบบวกกับเอวคอดกิ่ว รวมทั้งสีหน้าแววตาฉ่ำน้ำฟันที่ขบกัดลงบนริมฝีปากล่างของอีกคนที่ร่างหนาคิดไปเองคนเดียวว่าเป็นการให้ท่า ทั้งที่ร่างเล็กนั้นกลัวจนจะร้องไห้ทำให้วอนชิคสติขาดผึ่งก้มลงใช้ริมฝีปากสัมผัสไปทั่วซอกคอและพวงแก้ม มืออีกสองข้างก็ฟอนเฟ้นไปตามตัวของอีกคนจนขึ้นรอยมือ




"อ๊ะ!!..ยะ"




สัมผัสรุนแรงไร้ความอ่อนโยนยังคงส่งให้คนใต้ร่างอย่างต่อเนื่อง คนที่โดนปรนเปรอก็แทบสิ้นสติได้แต่ส่งเสียงครางเบาๆกับแอ่นอกรับลิ้นสากที่เลื้อยลงมาเล็มเลียไปทั่วแผ่นอกและงับเข้าที่ยอดอกแรงๆ




"โอ๊ยย!..อ่ะ.."




"หึ"




เสียงแค่นหัวเราะที่ฟังดูก็รู้ว่าไม่ได้มีความรู้สึกสงสารเลยแม้แต่น้อย ซ้ำยังเพิ่มแรงขบกัดไปตามแผ่นอกบางมากขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ




เมื่อเล้าโลมอีกฝ่ายจนรู้สึกทนไม่ไหวแล้วมือหนาจึงจับขาเรียวแยกออกจากกันถึงแม้อีกคนจะยังแอบฝืนหนีบขาเข้าหากันบ้างแต่พอเจอสายตาดุๆที่วอนชิคส่งให้ ก็ต้องยอมโอนอ่อนปล่อยให้อีกคนทำอะไรกับร่างกายของตัวเอง




เฮือก!!!!




"โอ๊ยย..เจ๊บ..อึก.."




ไม่ทันตั้งตัวนิ้วเรียวของคนโตกว่าก็สอดเข้ามาที่ช่องทางด้านหลังของแจฮวานจนเจ้าตัวถึงกับสะดุ้งเฮือกเกร็งตัวช่องทางบีบรัดนิ้วแน่นจนแทบจะกระดิกไม่ได้




"ผ่อนคลายหน่อย"




ทั้งที่คนตัวเล็กเจ็บจนน้ำตาเล็ดแต่ก็พยายามหายใจเข้าออกเพื่อลดอาการเกร็งของตัวเองตามใจคนที่กำลังมองเขาอยู่ ไม่อยากขัดใจจนทำให้อีกคนอารมณ์เสีย




เมื่อช่องทางที่ตอดรัดแน่นคลายออกเล็กน้อยร่างแกร่งจึงสอดใส่นิ้วที่สองตามเข้าไปติดๆ แค่นี้เขาก็อารมณ์เย็นมากพอแล้วที่จะเบิกทางให้อีกคน ทั้งที่จริงแล้วเขาอยากจะสอดใส่ของตัวเองเข้าไปเต็มที่แล้วแต่ก็กลัวอีกครับไม่ไหว




"อ่ะ..อ๊าาา"




ใบหน้าเหยเกกับคราบน้ำตาของอีกคนทำเอาวอนชิคอดที่จะสงสารนิดๆไม่ได้ ถึงจะรู้สึกเอะใจในความคับแคบและท่าทางเหมือนไม่เคยของอีกคนแต่ก็ช่างเถอะ มันไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องสนใจ มันอาจจะเป็นจริตของเด็กขายบริการก็ได้




"ช่วยตัวเองสิ"




"ครับ??"




คนตัวโตโน้มตัวไปดึงมือขาวมาจับที่แก่นกายของเจ้าตัวก่อนจะบังคับมือให้มือเล็กกอบกุมรอบแก่นกายตัวเองแล้วรูดรั้งเบาๆ




"ทำสิ"




ส่งน้ำเสียงนิ่งๆที่รู้ว่าเจ้าตัวกลัวก่อนจะใช้สายตาดุๆส่งไป ได้ผลที่คนเด็กกว่าหลับตาปี๋พร้อมกับค่อยๆรูดชักแก่นกายตัวเองช้าๆก่อนจะค่อยๆหนักขึ้นตามลำดับแรงอารมณ์ของตัวเอง




วอนชิคก้มมองคนใต้ร่างที่กำลังทำท่าทางยั่วยวนเขาเต็มที่ ตาปรือฉ่ำหวานเสียงหอบหายใจและเสียงครางแผ่วเบาที่เจ้าตัวพยายามกลั้นไว้




"อ่ะ...อื้ออออ"




รอจนช่องทางคลายออกอีกครั้งจึงสอดนิ้วที่สามเข้าไปอย่างช้าๆ เพื่อลดอาการเจ็บให้คนที่กำลังบิดตัวไปมาด้วนความเสียวซ่านก่อนจะชักนิ้วตัวเองเข้าออกย้ำๆพลางกว้านนิ้วไปมาหาจุดเสียวของอีกคน และเมื่ออีกคนกระตุกสะโพกหลุดเสียงครางออกมาจึงทำให้วอนชิคกดเน้นย้ำตรงจุดนั้นหลายๆครั้ง




"อ่ะ..อ๊ะ..คุณ..ตรงอ๊ะ..ตรงนั้น"




ยิ่งอีกคนแสดงท่าทีเสียวมากเท่าไหร่วอนชิคก็ยิ่งเพิ่มความเร็วจนอีกคนเอวลอยไม่ติดโซฟา




"คุณ..ผมอ่ะ..อ๊าาา จะ..เสร็จ"




จนเมื่อร่างเล็กกระตุกอีกครั้งใกล้จะถึงฝั่งฝันวอนชิคจึงถอนนิ้วทั้งสามออกรูดซิปจับแก่นกายตัวเองมารูดเบาๆสองสามครั้งก่อนจะจ่อไปที่ปากทางด้านหลังของคนที่กำลังช่วยตัวเองโดยที่ไม่ได้รู้ตัว และจังหวะที่แจฮวานกระตุกพ่นน้ำเสียวออกมาก็พอดีกับที่วอนชิคกระแทกแก่นกายของตัวเองเข้าช่องทางคับแน่นนั้นสุดโคนในทีเดียว




"อ๊าาาาาา..โอ๊ยยยย..เจ็บ..อ๊าา!"




ทั้งที่พึ่งจะถึงจุดสุดยอดไปในเมื่อกี้นี้แต่เหมือนกลับโดนกระชากให้ตกลงบ่อเหวลึกในวินาทีต่อมา แจฮวานตาเบิกโพรงยกสะโพกหนีความเจ็บปวดนั้นมันเหมือนกับโดนจับเอาร่างกายมาฉีกออกเป็นชิ้นๆ เจ็บไปตั้งแต่ส่วนล่างยันกระดูกสันหลังจนถึงหัว อยากให้อีกคนถอนความใหญ่โตที่แจฮวานยังไม่เคยเห็นออกไป




แต่อีกคนกลับใช้มือทั้งสองข้างจับยึดสะโพกของเขาไว้แน่นแล้วดึงเอาท่อนลำออกจากช่องทางจนคนตัวเล็กรู้สึกวูบในช่องท้องจากนั้นก็กดสวนแก่นกายกลับเข้าช่องทางไปมิดสุดโคนดังเดิม




"อ๊าาา..คุณ!!..หยุดก่อน..ผมฮึก..อึก..อ๊าาา"




วอนชิคเฝ้าวนทำซ้ำๆอยู่แบบนั้นโดยที่ไม่ได้รอให้คนใต้ร่างคุ้นชินกับอะไรเสียก่อน มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนกระแทกแก่นกายเข้าช่องทางตอดรัดนั้นเน้นๆไปแล้วเกือบสิบครั้ง ก้มมองอีกคนก็เห็นว่าเด็กนี่นอนน้ำตานองหน้ากัดริมฝีปากตัวเองจนบวมช้ำไปหมด




"ทำเป็นไม่เคยไปได้นะ"




ก้มลงใช้สายตาแทะโลมไปตามตัวอีกคนจนแจฮวานต้องเบือนหน้าหนี เปิดทางให้คนโตกว่าโน้มตัวไปขบกัดที่ซอกคอหนักๆ




"อ๊ะ..โอ๊ย คุณ..วอนชิค มันลึก ออกไป!! อ๊ะ..อ๊าา"




เมื่ออีกคนโน้มกายเข้าหาทำให้แก่นกายยิ่งถูกดันลึกเข้าไปในช่องทางที่ตอดรัดแน่น แจฮวานรู้สึกเจ็บจนจุกหวีดร้องเสียงหลงพลางพยายามดันอกให้อีกคนถอยห่าง แต่เหมือนยิ่งแกล้งที่อีกคนกลับดันมันให้เข้าไปข้างในให้ลึกกว่าเดิมพร้อมกับเงยหน้าซี๊ดปากถึงความคับแน่นและแรงตอดรัด




"อ๊ะ อ๊าาา อะ..อึก..ฮึก"




มือแกร่งยกสะโพกขาวขึ้นเล็กน้อยถอนเอวออกแล้วสวนกลับเข้าไปอย่างแรง เฝ้าวนทำอยู่แบบนั้นเป็นเวลาเนิ่นนานก่อนจะเริ่มความเร็วขึ้นโจนจ้วงความใหญ่โตให้เข้าไปให้ลึกสุดช่องทางมากกว่าเดิมพร้อมแรงกระแทกที่ทำเอาร่างเล็กกระตุกเกร็งไปทั้งตัว และสุดท้ายร่างหนาก็กระตุกตัวเล็กน้อยพ่นน้ำรักทุกหยาดหยดเข้าไปในช่องทางของคนใต้ร่าง




"อ๊าาาาาา!! แฮ่กๆๆ"




เสียงหอบหายใจดังประสานกันจนแยกไม่ออกว่าของใครเป็นของใคร ช่องทางด้านหลังยังตอดรัดอยู่คนตัวโตเองก็ยังสวนแก่นกายเข้าออกรีดน้ำให้เข้าไปในช่องทางอีกคนก่อนจะถอนตัวออกมา ดวงตาที่ยังคงว่างเปล่าอ่านไม่ออกก้มมองคนที่กำลังนอนหอบหายใจรวยริน




แจฮวานคิดว่าทุกอย่างมันจบลงแล้วแต่มันกลับไม่เป็นอย่างที่คิดเมื่ออีกคนจับเขาให้นอนคว่ำหน้าลงกับที่นอนแล้วจับแก่นกายที่พองตัวอยู่ให้ถูไถไปกับช่องทางที่บวมแดงแถมมีเลือดปนอยู่กับน้ำรักที่ไหลทะลักย้อนกลับออกมาข้างนอกแต่วอนชิคก็ไม่ได้สนใจเช่นเคย




"....... คุณวอนชิค.. ฮึก"




"อยู่เฉยๆ"




แจฮวานที่อยากจะค้านการกระทำของอีกฝ่ายแต่ไม่มีแรงจะขัดขืนได้แต่ส่งเสียงเรียกพร้อมหันหน้าส่งสายตาอ้อนวอนให้น้อยๆ แต่อีกคนกลับไม่ใส่ใจส่งเสียงนิ่งใส่เหมือนอย่างเคยก่อนจะกดปลายส่วนหัวเข้าช่องทางด้านหลัง




"อ๊าาา..ฮึกก..อึก"




ความเจ็บแสบที่ไม่ต่างจากครั้งแรกทำให้แจฮวานต้องคลานสี่ขาไปทางด้านหน้าหนีการรุกรานของอีกคน แต่วอนชิคก็คว้าเอวคอดนั้นได้เสียก่อน ก่อนจะดันท่อนลำสวนสะโพกอีกคนไปจนสุดอีกครั้งอย่างเต็มแรงเหมือนกับว่าจะลงโทษคนตัวเล็กที่คิดจะหนีเขา




ปึ่ก!!!




"ยะ อ๊าาาาา!!! ฮือออ"




ปึ่ก!! ปึ่ก!! ปึ่ก!! ปึ่ก!!




ทั้งที่ตั้งใจจะปลอบประโลมอีกคนด้วยร่างกายของตนเอง แต่ตอนนี้แจฮวานบอบช้ำไปทั้งร่างจนไม่สามารถเก็บกักน้ำตากับเสียงสะอื้นเอาไว้ได้อีกแล้ว ได้แต่กดหน้าลงกับพนักวางแขนของโซฟาแล้วยกสะโพกขึ้นเพื่อลดแรงกระแทกหนักๆที่อีกคนส่งมาแบบไม่ออมแรง




"อ๊ะ..อ๊าา ฮึก..อื้อออ"




"อืมม"




ปึ่ก!! ปึ่ก!! ปึ่ก!! ปึ่ก!!




"อ๊ะ..ยะ..เบาลงหน่อย..อย่า..อ๊า!!"




จนกระทั่งกายใหญ่กระตุกอีกครั้ง วอนชิคเอื้อมมือไปช่วยทางด้านหน้าให้คนตัวเล็กเร่งรูดรั้งแก่นกายอีกคนพร้อมกันกับส่งแรงกระแทกสวนช่องทางจนสุดท้ายทั้งคู่ก็กระตุกพ่นน้ำรักออกมา







กลับไปอ่านที่หน้าหลักได้เลยค่ะ ♡